Stilli Wasser

S isch e stilli gsy u gründlech
echly schüüch u trotzdäm fründlech,
ds Vroni, das het lieber gä als gno.
Ihre Lade dä isch gloffe
me het sech dert so troffe
u kene vo üs Löle hätts gseh cho.

Si heig gchratzet u heig bisse,
heig mit Gleser umegschmisse,
si syg total düre gsy, wo si se hei gholt,
u so läbt me näbedüre,
hät ächt niemer chönne gspüre,
wie u was sech i däm Vroni da het gstout?

Rede sygi Silber, ja u lose wäri Guld,
stilli Wasser, seit me, gründi tief.
Doch irgendwenn rysst jedem Mal dr Fade vor Geduld
u isch vor luter Lüt ke Mönsch in Sicht
ja, de geit dr Chrueg zum Brunne bis er bricht.

Isch sit zwänzg Jahr a dr Kasse,
het nie gfählt, s isch nid zum Fasse,
usem Mittag chunnt dä eifach nümmeh zrügg.
U d Antwort uf di Frag isch,
d Umständ syge tragisch,
a däm Mittag, eifach so, abere Brügg.

I syr Kasse hets scho gstumme,
da hättsch nie e Fähler gfunge,
nid es Füfi wo d hättsch chönne Aastoss näh.
Doch i ihn in währed Jahre,
da sy d Defizit ygfahre,
u Kredit hett är sech sälber nümmeh gä.


Rede sygi Silber...


Me seit, d Mönsche bruche Schärme,
vo dr Chelti u vom Lärme,
bruuche öppis, wo si sech dranne chönne ha.
U nid jede isch halt starch gnue,
di Türe sälber ufztue,
säg, lasch ne de im Räge eifach stah?

Peter Reber